မြန္ေတြကိုတကယ္တန္းခ်စ္တယ္ဆိုရင္

မြန္အမ်ဳိးအႏြယ္အတြင္းမွ ေပါက္ဖြားဆင္းသက္လာရသည္ပင္ စာေရးသူအေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာတရပ္ဟုထင္မိပါသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား မြန္လူမ်ဳိးသည္ မြန္ခမာအႏြယ္မွဆင္းသက္လာေသာ လူမ်ိဳးၾကီးတရပ္ျဖစ္သည္႔အျပင္ ေဂါတမဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူစအခ်ိန္မွစ၍ ရာတနာသုံးပါးေလးစားရမွန္း၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးဆက္ဆံရာတြင္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ရမွန္းတစတစသိလာကာ၊ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ့္စာေပ၊ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ထိတိုးတက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ေခတ္အဆက္ဆက္ခ်ီတက္လာေသာ္လည္း စာေပယဥ္ေက်းမႈမ်ားမေပ်ာက္ကြယ္ပဲ ယခုထက္တိုင္တည္ရွိေနႏိုင္ျခင္းမွာ မြန္မ်ဳိးခ်စ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာဘေဘး၊ ဘိုးဘီဘင္ေနာင္ေတာ္ေဆြမ်ဳိးစဥ္ဆက္တို႔၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ဟုဆိုလွ်င္မွားႏိုင္မည္မထင္၊ မြန္ခမာေနာက္မွျမန္မာျပည္တြင္းသို႔၀င္ေရာက္လာေသာ ပ်ဴ၊ကမ္းယံ၊သက္လူမ်ိဳးတို႔မွာယခုအခါေက်ာက္စာအခ်ိဳ႔မွလြဲ၍ လူမ်ိဳးတစ္ရပ္အေနျဖင့့္လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာေလာက္ေအာင္ပင္ဤႏိုင္ငံမွဆိတ္သုန္းသြားရသည္။
ဤသို႔လူမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ရျခင္းမွာ ငါးၾကီးကငါငယ္ကိုစား၊ ငါးငယ္ကပုစြန္ဆိက္ကိုစား၊ ပုစြန္ဆိတ္ကေရညိွကိုစားသကဲ့သို႔ လူမ်ိဳးၾကီးတစ္ရပ္က လူမ်ိုးစု၊လူနည္းစုကို၀ါးမ်ိဳေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လူမ်ိဳးခ်င္းခ်င္းေရာေႏွာဆက္ဆံ ျခင္းေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိတို႔၏စာေပယဥ္ေက်းမႈထက္ တပါးအမ်ိဳးႏြယ္တို႔၏ စာေပယဥ္ေက်းမႈကိုအထင္ၾကီးေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အစရွိေသာအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ဘာသာစကားသည္ပထမ
အမ်ိဳးသားတိုင္းမိမိတို႔၏ အမ်ိဳးမေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ အရွည္တည္တံ့ေအာင္ အမ်ိဳးအေပၚတြင္သစၥာရွိရမည္၊ေစာင့္ထိန္းရမည္႔ တာ၀န္ကိုယ္စီရွိရမည္၊ မိမိ၏အမ်ိဳးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားရမည္၊ ကမၻာ႔ေလာကတြင္ ဤအမ်ိဳးအႏြယ္ကျမတ္သည္၊ ဤအမ်ိဳးအႏြယ္ကယုတ္သည္ဟူ၍ အတိအက်တိုင္းတာ၍ ရမည္မဟုတ္ပါ။ မိမိ၏လူမ်ိဳးဘယ္အေျခအေနေရာက္ေရာက္ေနေစကာမူ မိမိ၏လူမ်ိဳးေရွ႔တန္းေရာက္ေအာင္ တိုးတက္လာေအာင္ၾကိဳးစားရမည္မွာ လူတိုင္းေရွာင္ဖယ္၍ မရေသာ အဓိကတာ၀န္တရပ္ျဖစ္ေပသည္။
လူမ်ိဳးတစ္ရပ္၏အဓိကလကၡဏာသည္ကာ ဘာသာစကားပင္ျဖစ္၏။ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကားမရွိေသာလူမ်ိဳးစုတခုအေနျဖင့္ရပ္တည္ဖို႔ခဲယဥ္းလွေပသည္။ လူမ်ိဳးတိုင္းကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကားရွိသေရြ႕ လူမ်ိဳးတစ္ရပ္အ ျဖစ္တည္တံ့ႏိုင္ေသးသည္သာျဖစ္၏။ ဘာသာစကားသာေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္“ဒါမြန္လူမ်ိဳးပဲ၊ဒါဗမာလူမ်ိဳးပဲ”ဟုညႊန္ျပစရာပင္ ရွိမည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္မြန္မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္တိုင္းမြန္္ဘာသာစကားကိုသင္ၾကားရမည္။ေလးစားရမည္။ မြန္စကားကိုေနရာတကာေျပာၾကားရေပမည္။
စာေရးသူတို႔ငယ္စဥ္က အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းတြင္ေနရသျဖင့္ ေက်ာင္းမွာဗမာလိုအခ်င္းခ်င္းေျပာၾကအိမ္ေရာက္ျပန္လွ်င္လည္းဗမာလိုေျပာၾကသည္ကိုအဘိုးလုပ္သူကျမင္ျပင္းကပ္၍ “အိမ္မွာေတာ့ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းမြန္လိုေျပာၾကပါ”ဟုမိမိတို႔ညီအကို ကိုတိုက္တြန္းခဲ့ဘူးသည္။ကေလးဘ၀မွစ၍မိမိ၏မိခင္ဘာသာစကားႏွင့္ထိေတြ႔မႈမရွိခဲ့ရင္ထိုကေလးသည္ ၾကီးျပင္းလာေသာအခါပိုဆိုးဘို႔သာရွိေတာ့သည္။ မိမိ၏မိခင္ဘာသာစကားကိုေလးစားစားရမွန္းမသိေတာ့ပဲသူတပါး၏ဘာသာစကားကိုသာအထင္ၾကီးလာေပလိမ့္မည္။ မိမိလူမ်ိဳးရဲ႕ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘာသာစကားကိုသားသမီးတို႔အား လက္ဆင့္ကမ္းေပးရန္ပုခက္လႊဲေသာလက္ပိုင္ရွင္မြန္မိခင္တိုင္း၊မြန္ကိုတကယ္ခ်စ္တဲ့မြန္ဖခင္တိုင္း၏တာ၀န္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
စာေပသည္ဒုတိယ
လူ႔ယဥ္ေက်းမႈစတင္ကတည္းက ဘာသာစကားသည္တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္ေအာင္ ဆက္သြယ္ရာတြင္ ပနာနက်ေသာလက္နက္ကရိယာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားေပၚေပါက္ျပီးမွသာ ဘာသာစကားကိုမွတ္တမ္းတမ္းတင္သည့္စာအေရးအသားေပၚေပါက္လာရသည္။ ဘယ္လူမ်ိဳးေတြကမွစာအေရးအသားကဦးစြာေပၚ၍ဘာသာစကားေနာက္မွေပၚသည္ဟူ၍မရွိေပ။ လူတိုင္းလူတိုင္းေရွးဦးစြာ
“ခ်ိဳမိုင္မိုင္”သင္လာရသည္႔အခ်ိန္မွစ၍ စာသင္ေက်ာင္းသို႔မေရာက္မွီကာလအတြင္း“ပုဗၹစရိယမိႏွင့္ဘ”တို႔၏လက္ထဲတြင္ဘာသာစကားကို သင္ၾကားခဲ့ရသည္၊ထိုေၾကာင့္စာေပသည္လူမ်ိဳးတည္တံ့ေရး၏ဒုတိယမွတ္ေက်ာက္ျဖစ္ေပသည္။
ယခုအခါမြန္အမ်ိဳးသား၊အမ်ိဳးသမီးတိုင္း မြန္ဘာသာေျပာတတ္သည္ကိုထားဘိဦး၊မြန္ဘာသာျဖင့္ေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ရန္ခပ္ရွားရွားျဖစ္လာသည္မွာ စာေရးသူအေနနဲ႔ အလြန္၀မ္းနည္းမိပါသည္၊ ဤကဲ့သို႔မြန္ဘာသာကိုသာေျပာတတ္၍မေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္ရျခင္းမွာစာသင္ခ်ိန္အရြယ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းသို႔ပို႔ၾကေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ စာေရးသူအေနနဲ႔မြန္ကေလးငယ္မ်ားကိုအစိုးရေက်ာင္းဆီသို႔မပို႔ရဟု မဆိုလုိပါ။သို႔ေသာ္အစိုးရေက်ာင္းမွာေနရင္းမိဘလုပ္သူကအားလွ်င္အားသလိုသင့္ေတာ္သည္႔အခ်ိန္မွာ....မြန္စာေပသင္ၾကားသင့္ေပသည္။
စာေရးသူအေနနဲ႔အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္းေနကတည္းက မြန္စာကိုေကာင္းေကာင္းေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ေနေပျပီ၊ အေၾကာင္းမွာအစိုးရေက်ာင္းတြင္ေနရင္းအဘိုးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္(အဖိတ္၊ဥပုသ္)ရက္ေန႔တိုင္းဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတက္ခိုင္း၍မြန္စာသင္ေစခဲ့သည္။ ေႏြရာသီေက်ာင္း(၂)လပိတ္ခ်ိန္တြင္လည္း(၂)လလုံးလံုးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ကုန္ရျပန္သည္။ စာေရးသူအေနနဲ႔(၁၂)ႏွစ္လုံးလုံးစာသင္ေနရသည္မွာျငီးေငြ႔ခဲ့သည္။ အဘိုးျဖစ္သူ၏အမိန္႔ပညတ္ခ်က္ကိုမလြန္ဆန္၀ံ့၊အဘိုးကိုေၾကာက္ေနရသျဖင့္ အစိုးရေက်ာင္းႏွင့္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္သံသရာလည္ခဲ့ရသည္။အဘိုးကြယ္လြန္ေသာ အခါမွအဘိုး၏ေက်းဇူးကိုဆပ္၍မကုန္ႏိုင္ေအာင္ၾကီးမားေၾကာင္းသိရသည္။
က်ႏုပ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ားမွာမြန္စာမတတ္လွ်င္ေနရမည္၊ဘာသာျခားတရုတ္၊ကုလားတို႔မွာ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းအသီးသီးဖြင့္ကာအခ်ိန္ပိုင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္ျပည္႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊မိမိတို႔စာေပကိုသင္ၾကားေန
ၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္တရုတ္လူမ်ိဳး၊ကုလားလူမ်ိဳးတိုင္းလိုလိုမိမိတို႔၏ ဘာသာစကားကိုေျပာတတ္ၾကလည္႔အျပင္ ေကာင္းမြန္စြာေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ၾကေပသည္။ အတုယူစရာေကာင္းလွေပသည္။တိုင္းရင္းဖြားမြန္လူမ်ိဳးအေနျဖင့္မြန္စာတတ္ရန္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုသာအားကိုးရရွာသည္။ မြန္အမ်ိဳးသားေက်ာင္းဟူ၍အသီးအျခားမရွိခဲ့။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုရာ၌လည္းေက်ာင္း သူမ်ားကိုလက္ခံသည္မဟုတ္၊ထို႔ေၾကာင့္မြန္စာကို
ဖတ္တတ္စရာရွိလွ်င္ေယာက်ာ္းမ်ားသာတတ္၍မိန္းမမ်ားမတတ္ပဲရွိၾကရသည္။ မြန္ေဒသရွိအခ်ိဳ႔ေသာမူလတန္းစာသင္ေက်ာင္း၌မြန္စာကို သင္ၾကားေပးသည္ဆိုေသာ္လည္းထိထိေရာက္ေရာက္မရွိ။ မေတာက္တေခါက္နဲ႔သာအခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္၊တခ်ိန္ကေမာ္လျမိဳင္ေကာလိပ္တြင္မြန္ဘာသာကို(Optional Subject)စိတ္ၾကိဳက္ဘာသာတရပ္အေနျဖင့္သင္းၾကားေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္“ဖုတ္ေလသည္႔ငပိ၊ရွိသည္ဟုပင္မၾကားမိေတာ့” အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရေလေသာ္ဘာသာျခားစာေပကိုတတ္သင့္သလို ကိုယ့္စာေပကိုမသင္မေနရ၊တတ္ေအာင္သင္ရမည္။ဘာသာျခားစာေပကိုေတာ့တတ္ ပါလွ်က္မိမိစာေပကိုေတာ့မတတ္ဘူးဆိုလွ်င္ရွက္စရာပင္ေကာင္းလွေပသည္။ သို႔ေသာ္ဤရွက္စရာကိုအခ်ိဳ႕ကဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ေျပာေန
ၾကသည္ကိုၾကားရတိုင္းစာေရးသူအေနျဖင့္ဆတ္ဆတ္ခါနားက်ည္းလွသည္။ မိမိစာေပကိုေတာ့ဘယ္နည္းနဲ႔မဆိုဆရာေကာင္းရွာ၍တတ္ေျမာက္ေအာင္သင္ၾကားရေပလိမ့္မည္။
ယဥ္ေက်းမႈသည္ တတိယ
ဘာသာစကားႏွင့္စာေပတိုးတက္ေလေလယဥ္ေက်းမႈတိုးတက္ေလေလျဖစ္ေပမည္။ ဘာသာစကားႏွင့္စာေပကိုၾကည္႔ကာမွ်ျဖင့္ လူမ်ိဳးတရပ္၏ယဥ္ေက်းမႈအဘယ္မွ်အဆင့္အတန္းရွိသည္ကိုခန္႔မွန္းႏိုင္ေပသည္။ ဘာသာစကားႏွင့္စာေပမွာယဥ္ေက်းမႈ၏ ပင္ရင္းမူလ(သို႔)အခက္အလက္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း၄င္းေကာင္းတို႔ကိုသီးျခားတင္ျပရျခင္းမွာ၄င္းတို႔သည္ယဥ္ေက်းမႈ၏၀ိေသသလကၡဏာမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလ၏။
ယဥ္ေက်းမႈဟုဆိုရာ၌လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၏ဓေလ့ထုံးစံ၊အသက္ေမြးမႈ၊ဘာသာေရး၊ေနထိုင္မႈ၊၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊အႏုပညာစသည္ျဖင့္အလြန္က်ယ္၀န္းလွသည္။ R.W.Emenson အာဒဗလ်ဴအီမာဆင္က ယဥ္ေက်းမႈ၏ အတိုင္းအတာအစစ္မည္သည္သန္းေကာင္စာရင္းအရလူဦးေရမ်ားျခင္း၊နည္းျခင္းမဟုတ္၊တိုင္းျပည္ပမာ ဏ၊ထြက္ကုန္ပမာဏလည္းမဟုတ္။ တိုင္းျပည္ကေမြးထုက္ေပးေသာလူ၏အမ်ိဳးစားသာျဖစ္၏၊ဟုဆိုခဲ့သည္။ မွန္၏။ယဥ္ေက်းမႈသည္သဘာ၀ေလာကၾကီး၏ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈကိုတိုင္းတာသည္႔ျပဒါးတိုင္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ေခတ္ေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈေရာ၊ ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈေရာပါအဆိုးအေကာင္းဒြန္တြဲလွ်က္ပင္ရွိၾကပါသည္။ ေခတ္ေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈတိုင္းေခတ္မမွီေတာ့ဟုဆိုျပီးမပစ္ပင္သင့္ေကာင္းသည္ လည္းမ်ားစြာရွိသည္။ ေကာင္းသည္ကိုဆက္လက္ထိန္းသိမ္းျပီးမေကာင္းသည္ကိုလည္း ျပဳျပင္သင့္သေလာက္ျပဳျပင္ျပီးအသုံး
ျပဳသင့္သည္။ တိုးတက္ေသာေခတ္ၾကီးႏွင့္ အမွီဆိုျပီး ေရွ႕ေလာၾကီး ေန၍မျပီး၊ “အရင္လိုလမ္းအိုလိုက္“ ဆိုကကဲ့သို႔ လိုက္သင့္ေသာ ေနရာတြင္ လိုက္ရသည္။ “လမ္းရိုးေဟာင္းတြင္ ဆင့္ကာထြင္“ ဟူသကဲ့သို႔ ထြင္သင့္ေသာေနရာတြင္ ထြင္ရေပမည္။
ဥပမာျပရေသာ္ အႏုပညာနဲ႔ ကဗ်ာအလာၤ ဘက္တြင္အသစ္တီထြင္၍ ျဖည့္စိက္စရာမ်ားစြာ လိုအပ္ေနေသးသည္။ ဤမွ်ႏွင့္ ျပည့္စုံမည္ဟူ၍ ေက်နပ္မေနသင့္ ၊ အႏုပညာဆိုရာ၌ အကေတးသီခ်င္းႏွင့္ တူရိယာတို႔ကို အထူးဆိုလိုသည္။ တူရိယာဘက္တြင္ ဗုံ၊ေမာင္း၊ေပြး၊ႏွဲ၊ပတၱလား စစည္တို႔ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းသင့္သလို ေခတ္ေပၚတူရိယာမ်ားျဖစ္ေသာ စႏၵယား၊ဘင္ဂ်ိဳ၊မယ္ဒလင္၊ဘာဂ်ာ၊အေကာ္ဒီယံ၊ဂီတာ စသည္တို႔ကိုလည္းမြန္တူရိယာအတြင္းသို႔ ေမြးစားသင့္သည္ဟု ျမင္သည္။ အကဖက္၌လည္း ေရွးမြန္ႏွစ္ပါးသြား၊အျငိမ့္ စသည္ျဖင့္အားရမေနပဲ ေခတ္ေပၚက ၾကိဳးကကြက္မ်ားကို ပညာရွင္တို႔ေမြးထုက္သင့္ေပသည္။
ေတးသီခ်င္းဆိုရာတြင္ ဆင့္ႏွစ္ရာသီ သီခ်င္း၊သားေခ်ာ့သီခ်င္း စသည္တို႔နဲ႔အားရမေနသင့္ပဲ ယခုေခတ္ေပၚကမာၻ႕သီခ်င္းမ်ားကဲ့သို႔ အတုယူသင့္ေသာေနရာတြင္အတုယူ၍ ဖြဲ႔ဆိုသင့္ေပသည္။ ကဗ်ာအလကၤာ ဆိုရာတြင္ မြန္တို႔သည္ ဗမာတို႔ထက္ စာေပအရာေစာေသာ္လည္း ေရရွည္တြင္ ဗမာတို႔ေနာက္ ျပတ္က်န္ရစ္သည္ကို၀န္ခံရေပမည္။ မြန္ကဗ်ာ၊အလကၤာ၌ ဆိုခဲ့ျပီးေသာ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္အဓိကအားျဖင့္ ၀ိုင္း(၉)၀ိုင္း၊သံေပါက္၊လကၤာ(၈)လံုးတြဲစသည္တို႔ကိုသာေတြ႔ရသည္။ ဗမာတို႔ကဲ့သို႔ ေဒြးခ်ိဴး၊ေတးထပ္၊တ်ာခ်င္း၊အိုင္ခ်င္း၊အဲခ်င္း စေသာစပ္နည္းမ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ မရွိၾကပဲ ေရနည္းငါးပမာ ျဖစ္ေနသည္ကို ပညာရွင္တို႔ သတိျပဳသင့္လွေပသည္။ ျပီးေနာက္ မြန္ကဗ်ာ႔ဥယ်ာဥ္ၾကီး စည္စည္ကားကား ျဖစ္လာရန္၊ မြန္က၀ိစာဆိုတို႔သည္ မိမိတို႔တက္ႏုိင္သည္႔ဘက္က စိုက္ပ်ိဳးေရေလာင္း၊ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးသင့္သည္။
ဆင္ယင္ထုံးဖြဲ႔မႈ၌ မိမိရုိးရာအတိုင္း ၀တ္စားဆင္ယင္ထုံးဖြဲ႔ျခင္းသာလွ်င္..ဘယ္မမုန္းႏုိင္၊စံပယ္ကုံးခိုင္...ျဖစ္ေတာ့သည္။

ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးသည္ စတုတၳ
မိမိ၏အမ်ိဳးကို ေစာင့္ထိန္းလိုလွ်င္ မည္သည့္အမ်ိဳးသား၊အမ်ိဳးသမီးကိုမဆို၊မိမိလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းနဲ႔သာ ထိမ္းျမွားမဂၤလာျပဳသင့္ေပသည္။ ဘာသာျခားႏွင့္ ထိမ္းျမွားျခင္းမွာ မည္သည္႔လူမ်ိဳးမဆို မလိုလားအပ္ေသာ ကိစၥတရပ္သာျဖစ္၏။ထိုသို႔ လူမ်ိဳးစပ္၍ ေမြးဖြားလာသူတို႔မွာ မည္သည္႔လူမ်ိဳးကိုမွ ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္၊ ေပါက္ေဖာ္လည္းမစစ္၊ ပန္းေသးသာျဖစ္၍ မြန္တို႔အေနျဖင့္“ တလိုင္း” (ဖေအပ်က္သား) ဟူ၍ရွဳတ္ခ်အပ္ေသာ အမ်ိဳးအျဖစ္သို႔ ေရာက္လိမ့္မည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သင္သည္မြန္အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္၍ “မြန္ေတြကိုတကယ္တန္းခ်စ္တယ္ဆိုရင္” မြန္ဘာသာစကားကိုေျပာ၊ မြန္စာကိုတတ္ရန္၊သင္၊ေရး၊ဖတ္ မြန္ယဥ္ေက်းမႈကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၍ ထိန္းသိမ္းျခင္းအားျဖင့္ မိမိတို႔အမ်ိဳးဂုဏ္ ေစာင့္စည္းသင့္ေၾကာင္း တိုက္တြန္းလိုက္ရေပသည္။ ။ သာထြန္းမြန္
၀န္ခံခ်က္။ ။ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္မြန္မဂၢဇင္း(၁၉၇၁-၇၂)မွ မြန္အရွင္ ေကာသလႅ(ဘီေအ-ဓမၼာစရိယ)၏ေဆာင္းပါးအား မူရင္းအတိုင္း ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းခံမိသည္ကို မြန္အရွင္ ေကာသလႅ အားေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။