စာေရးဆရာ
ေကာင္းသန္႔၏ ေမ့မရေသာ အတိတ္မ်ား စာအုပ္ငယ္ ေလးအား အၾကိမ္ အၾကိမ္ အခါခါ
ဖတ္ခဲ့ ၿပီးေနာက္ ရင္၌ ရက္လ မ်ားစြာ ေရးခ်င္ ေနခဲ့ေသာ ဒီေဆာင္းပါးေလးအား
ေရးျဖစ္ပါေတာ့သည္။ စာေရးဆရာ ေကာင္းသန္႕သည္ “အတိတ္
ဆိုသည္မွာ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ကုန္လြန္ခဲ့ျပီး ေလေသာ အခ်ိန္ကာလပင္
ျဖစ္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တြင္ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ ရွိသကဲ့သို႕
နာက်ည္း ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အတိတ္မ်ားလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ ထို႕အတူ ေမ့လြယ္
ေပ်ာက္လြယ္ေသာ အတိတ္မ်ား ရွိသကဲ့သို႕ နွလုံးသားတြင္ ထင္က်န္ ရစ္ခဲ့ေသာ
အတိတ္မ်ားလည္း ရွိပါသည္” ဟူ၍ သူ၏ ခံစားခ်က္ကို ရိုးရွင္းစြာ စာဖတ္သူတို႕အား မွ်ေ၀ ခဲ့ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္......။
အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲက တခုတည္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္ အေျခခ် ေနထိုင္္ရာ တတိယ ႏိုင္ငံ ထဲက ၿမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ျမိဳ႕သည္ ေနခ်င္စဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သာယာ လွပတဲ့ျမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ျမိဳ႕ပါပဲ။ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္မို႕လည္း ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေႏြရာသီ အပန္း ေျဖစရာ ကန္ေရျပင္ ၀န္းက်င္ ကေတာ့ အားလပ္ရက္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျမိဳ႕ခံမိဘျပည္သူေတြ၊ နယ္ေ၀းက အလည္လာ အမန္းေျဖသူေတြ၊ ဒီ့အျပင္ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ ေတာက္ပ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနရာင္ ေအာက္မွာ သာယာ လွပ လို႕ေန ပါေတာ့တယ္။ ကန္ေရျပင္ ေအးေအး ကေတာ့ အျပာေရာင္ သန္းလို႕၊ ကန္ေရျပင္ အေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ လာတဲ့ ေလေျပ ညွင္းေလး ကေတာ့ ခ်စ္သမီးေလးတို႕ေဆာ့ကစားေနရာ ျမက္ခင္း လြင္ျပင္ေပၚက ေရာင္စုံ ေပါက္ပန္း ေလးေတြကို က်ီစယ္ ေနေလရဲ႕။
မိသားစုနဲ႕အတူက်ေနာ္ ေရာက္ရွိ အပန္းေျဖေနတဲ့ ေနရာ ကေတာ့ အထပ္ထပ္ အလႊာလႊာ ညီညာ တိုက္ခန္း ေလးေတြ ၀န္းရံေနတဲ့ၾကည္ လင္ျပာ လဲ့လဲ့ ကန္ေရျပင္ နံေဘးက ေရာင္စုံ ေပါက္ပန္းေလးေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ပါပဲ။ ေရာင္စုံ ေပါက္ပန္းေလး ေတြေ၀ ဆာေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ ေနရာမို႕လည္း အဲဒီ ျမက္ခင္းျပင္ ေပၚမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ကေလးငယ္မ်ားသည္ အေပါင္းသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကေလးတို႕သဘာ၀ အပူအပင္ ကင္းမဲ့လွစြာ ရီကာေမာကာ ေဆာ့ကစား ေနၾကခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ေသာ အုပ္ထိန္းသူေတြက ေနလႈံရင္းစာ ဖတ္ေနၾကသလို၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ကေလးငယ္တို႕ ကန္ေရထဲ ေရကူးေနၾကခ်ိန္မွာ အုပ္ထိန္းသူေတြက ေရမနစ္ေအာင္ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ ေရွာက္ေနၾကပါတယ္။ "သြန္သင္လမ္းျပ စရာ ရွိရင္ေတာ့ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ကိုယ္ပိုင္ မိခင္ ဘာသာ စကားနဲ႕ပါပဲ"။
က်ေနာ္
ကေတာ့ ေကာင္းသန္႕၏ ေမ့မရေသာ အတိတ္မ်ား စာအုပ္ငယ္ ကေလးနဲ႕
ကန္ေရျပင္နဲ႕ျမက္ခင္းျပင္ၾကားက အေမာေျဖခုံတန္းေပၚမွာ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးပါပဲ။
ကန္ေရျပင္ကို ပတ္ကာ ေဖာက္လုပ္ ထားတဲ့ လမ္းသြယ္ေလး ထက္မွာေတာ့
လမ္းေလ်ွာက္ရင္း တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ခ်စ္သူစုံ တြဲေလးေတြက ရီကာေမာကာ
ကိုယ္စီကိုယ္စီ အျပဳံးေလးေတြနဲ႕မို႕ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ရဲ႕ရႈခင္းကေတာ့
တကယ္ကို လွပေနပါတယ္။ ေမ့မရေသာ အတိတ္မ်ား စာအုပ္ငယ္ေလးထဲ အေတြးေတြ
နစ္ေနတုန္း"ေဖေဖ ဒီပန္းေလးေတြက အရမ္းလွတာပဲ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႕ မေမႊးတာလဲ"
သမီးအၾကီးေလးရဲ႕ေနာက္က ရုတ္တရက္ အေမးေလးေတြေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့
သူတို႕ေလးေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ေႏြရာသီမွာ လမ္းေဘး၌ အလိုအေလွ်က္ ေပါက္ေနတတ္တဲ့
အ၀ါေရာင္ ေထာပတ္ပန္းေလးနဲ႕။"ဒီပန္းေလး ေတြဟာက်ေနာ္ တို႕ဆီက ေနၾကာပန္းလို
ပုံစံပန္းေလးေတြပါ။ "ဒါေပမဲ့ဒီေထာပတ္ ပန္းေတြက အပင္ပုတယ္ ေျမျပင္ကေန
အျမင့္ဆုံး တထြာႏွစ္ထြာေလာက္ပဲ ျမင့္ပါတယ္။ လွေပမဲ့ ရနံ႕မရွိ။
အဆာေျပမုန္႕စားေနရင္း ေရေသာက္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္သမီး ညီအမကို ၾကည့္ရင္း"လူ႕ေပါက္ပန္း"ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္ဖတ္ခဲ့ဖူး တဲ့ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္ေလးအား ျပန္အမွတ္ရ မိပါေတာ့တယ္။ သို႕ေသာ္ ကဗ်ာ စာသားေလးေတြကိုေတာ့ မမွတ္ မိတာ့ပါ။ ထားပါေတာ့ မူၾကိဳေက်ာင္း သူေလးအရြယ္ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္အား ေပါက္ပန္းတို႕ရဲ႕အေၾကာင္း ဒီအခ်ိန္မွာ ရွင္းမျပခ်င္ေသးပါ။ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာ ေတြနဲ႕ျပဳစု ရမဲ့အရြယ္မဟုတ္လား။
တစ္ေန႕တာရဲ႕ရည္မွန္းရာခရီး
မဆုံးေသးတာေၾကာင့္ ကိုယ္စီစက္ဘီး ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းျပီး ေရွ႕ခရီး အတြက္
ျပင္ဆင္ ၾကရပါေတာ့တယ္။ စက္ဘီး စီးတတ္ကာစ သမီး အၾကီးကေတာ့ ေရွ႕ကေန
တက္တက္ၾကြၾကြနဲ့ေပါ့ ခ်စ္သမီးငယ္ေလးကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ေနာက္မွာ
လုံျခံဳတဲ့ခုံေလး ေပၚမွာ
မူၾကိဳေက်ာင္းက တတ္လာတဲ့ ကေလးေတးကဗ်ာ ကို မွတ္မိမမွတ္မိ နဲ႕ကန္ေရျပင္ အေပၚ
ျဖတ္ ေလွ်က္လာတဲ့ ေလညွင္းနဲ႔ ၿငိမ့္လို႕။ေရွ႕က သမီးအႀကီးကေတာ့ စူးစမ္း
တတ္စ အရြယ္ေလးမို႕ သူရဲ႕ခ်စ္အေမေလးနဲ႕ တတြတ္တြတ္ ေလးပါပဲ။
စက္ဘီးကိုနင္းေနရင္း လမ္းေဘးနွစ္ဖက္မွာ ေရာင္စုံ ေပါက္ေနတဲ့ သဘာ၀ အလွ"ေပါက္ပန္းေလးေတြ ကိုၾကည့္ရင္း"က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေမ့မ ရေသာ အတိတ္ေလး တခု အေတြးထဲ ၀င္လာ ပါေတာ့တယ္။ ေနရာက....က်ေနာ့္ အေဖေက်ာင္းအုပ္ ဆရာအျဖင့္ တာ၀န္ က်ရာ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ ထိန္းခ်ဳပ္ရာေနရာ (အမဲေရာင္နယ္ေျမ)။ အခ်ိန္ကား ဦးေန၀င္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ မဆလေခတ္။ အဲဒီလို မဆလ အစိုးရ စစ္တပ္ လက္လွမ္း မမွီတဲ့ အမဲေရာင္နယ္ေျမထဲက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားက ေဘာ္လုံးကြင္းရဲ႕ေရွ႕ မွာ ရွိေနတဲ့မူလတန္းေက်ာင္း ေလးကေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား (၂၀၀)၀န္းက်င္ဆန္႕ အဂၤလိပ္ အကၡရာ အယ္ပုံစံပါပဲ။ ေက်ာင္းရဲ႕အလံတိုင္နဲ႕ ကပ္ရပ္မွာေတာ့ "စကား၀ါ" ပင္ပ်ိဳေလး တစ္ပင္ ကေတာ့ တည္တည္တဲ့တဲ့။
က်ေနာ္ ယေန႕တိုင္ ေမ့မရႏိုင္ေအာင္ အမွတ္ရေနတဲ့ ေတာေက်းလက္က အဲဒီ စကား၀ါ ပန္းေလးေတြကေတာ့ အပင္ေပၚမွာ ေ၀လည္း ေမႊးျပီး၊ ေျမျပင္ေပၚ ေၾကြကာ က်လည္း ရနံ႕မျပယ္ ေမႊးေနတတ္တဲ့..အ၀ါေရာင္ ပန္းေလးေတြပါပဲ။ .ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေႏြရာသီ စကား၀ါ ပန္းေလးေတြ ပြင့္ျပီဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ေျမျပင္ေပၚေၾကြကာ က်ေနတဲ့ စကား၀ါေလးေတြကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အပင္ေပၚ မွာ ေ၀ကာ ပြင့္ေနတဲ့ စကား၀ါပန္းေတြကို လည္းေကာင္း၊ အလုအယက္ ေကာက္ကာ တဖုံ၊ အပင္ေပၚ တက္ကာ ခူးကာ တမ်ိဳး၊ အလုအယက္ ေကာက္ကာ ခူးျပီး၊ ေက်ာင္းစာ သင္ခ်ိန္တြင္း မွာေတာ့ အ၀ါေရာင္ စကား၀ါ ပန္းေလး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဗလာ စာအုပ္ထဲမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အ၀ါေရာင္ စကား၀ါ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာေပါ့။
အေဖေက်ာင္းအုပ္ အျဖင့္ တာ၀န္ က်ရာ ဤေတာလက္ ေက်းရြာသည္ အမဲေရာင္ နယ္ေျမ ပီပီ ရပ္ေ၀းနယ္ေ၀းက ဗမာစာကို သင္မဲ့က်ာင္း ဆရာဆိုလို႕အေဖရယ္ က်ေနာ္ မမွိတ္မိေတာ့တဲ့ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်န္တာေတြ အကုန္ကေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္ နားလည္မႈေတြနဲ႕ မြန္စာကို သင္ေပးေနတဲ့ မြန္ေက်ာင္း ဆရာ ခ်ည္းပါပဲ ေက်ာင္းထဲက ေက်ာင္းသူ/ ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ့ မြန္ေက်ာင္း ဆရာေတြ ၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မြန္စာကို သင္ယူရျပီး၊ ဗမာေက်ာင္းဆရာမေတြ ၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဗမာကို သင္ယူၾကရပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ရံဖန္ရံခါပါပဲ ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္းေတာ့ မသိပါ က်ေနာ္သည္ အဲဒီ မူလတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက စျပီ အေဖ့ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ မြန္စာနဲ႕ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ မေမႊးခင္ ကတည္းက အဲဒီေတာလက္ ေက်းရြာမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ အေဖသည္ က်ေနာ္ ဒုတိယတန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာပဲ ေနာက္ထပ္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ အမဲေရာင္ နယ္ေျမ ေတာလက္ေက်းရြာ တေနရာကို တာ၀န္အရ ေျပာင္းေရႊ႕ရပါေတာ့တယ္။ အေဖ တာ၀န္က်တဲ့ ဤေနရာ အသစ္ကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ကံေကာင္း သြားခဲ့တာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ မြန္စာကိုေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ေက်ာင္းခ်ိန္တိုင္းမွာ မြန္စာကို အခ်ိန္ျပည့္ သင္ခြင့္ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အေဖကေတာ့ ေက်ာင္းကို ရံဖန္ရံခါမွာမွ သာလွ်င္ ေက်ာင္းကို လာတတ္သည္။ မြန္ေက်ာင္း ဆရာ တေယာက္အား နားလည္မႈေတြနဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ သဖြယ္ေက်ာင္းကို အပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ မြန္ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ေစတနာေၾကာင့္လည္း မြန္မိဘနွစ္ပါးက ေမြးဖြား လာတဲ့ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပ ညအခ်ိန္မွာ အျမဲတမ္းလိုလို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သြားျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေ၀ယ်ာ၀စၥ အလုပ္ေတြနဲ႕အတုူ ဘုရားစာ၊ ဘုရားဂါထာ ေတြနဲ႔ထပ္၍ ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေဖ တာ၀န္က်တဲ့ အဲဒီေတာလက္ေက်းရြာရဲ႕ေႏြရာသီ ညေနခင္းေလးတခု ။ အေဖ့အား အစစအရာရာ ဒီရြာကို စေရာက္ ကတည္းက ကူညီေနတဲ့ အေဖ့ သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ ဖိတ္ထားခ်က္ အရ အလည္သြားဘို႕က်ေနာ့္အား ေခၚသြား ပါေတာ့တယ္။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာေတာ့ ေရာက္တတ္ရာစကား၀ိုင္းဖြဲ႕ဘို႕အလည္ေရာက္လာတဲ့ လူေတြနဲ႕ လူစုံတက္စုံပါပဲ။ ေတာဓေလ့ေရာက္တတ္ ရာရာ စကား၀ိုင္းမို႕လည္းရီကာေမာကာ က်ေနာ္ယေန႕တိုင္မွတ္မိေနဆဲ စကားလုံးတခ်ိဳ႕ကေတာ့.....။
”ဒီရြာကို အစိုးရခန္႕ေက်ာင္းအုပ္ တေယာက္ အေနနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္လာျပီးေတာ့ ကေလးအတြက္ ဗမာစာ သင္ေပးတာ နည္းလြန္းတယ္၊၊ ခေလးေတြရဲ႕ေနာင္ေရးလည္း ၾကည့္ပါအုံး..။ ေက်ာင္းကိုလည္း မွန္မွန္သြားျပီး စီမံခန္႕ခြဲေစခ်င္တယ္" ဟူေသာ္ အေမးအတြက္ အေဖ့ရဲ႕ ရိုးရုိးသားသား အေျဖကေတာ့...”သူငယ္ခ်င္းရာ ကိုယ္လည္းပဲ ကေလးေတြကို ဗမာစာနဲ႕ ဗမာစကား အခြင့္သင့္သလို သင္ေပးေနတာပဲ ဗမာျပည္မွာ ရွိေနမွကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားသမီးေတြ အခ်ိန္တန္ရင္ ဗမာစကား၊ ဗမာစာ အလိုလို တတ္သြားမွာပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားသမီးေတြ မြန္စာကိုပဲ အရင္တတ္ေအာင္ သြန္သင္ ဆုံးမလမ္းညႊန္းေပးပါ"သတဲ့။
အဲဒီလို အေဖ့ရဲ႕ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ မူလတန္းေက်ာင္းသား ဘ၀မွာကတည္းက မြန္စာကို ထိုက္သင့္ သေလာက္ ဖတ္တတ္ေရးတတ္ေနပါျပီ။ အေဖ မရွိေတာ့ တဲ့ေနာက္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀နဲ႕ အထက္တန္းေရာက္ေတာ့လည္း ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ဆိုရင္လည္း ရြာက ဘုန္းၾကီးေတြ ညအခ်ိန္မွာ ဖြင့္တဲ့ မြန္စာ သင္တန္းကို ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ရြာက ဘုန္းၾကီးေတြရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ မြန္သဒၵါနဲ႕၊မြန္စာေရးနည္းကို အနည္းအက်ည္း တတ္ေျမာက္ လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္သည္ တကၠသိုလ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ရဲ႕မြန္စာေပနဲ႕ယဥ္ေက်းမႈ အသင္းက ဖြင့္လွစ္တဲ့ မြန္စာေပျပန္႕ပြားေရး ညေနသင္တန္းကို ဆက္လက္ ဆည္းပူး မိေသာအခါ က်ေနာ္သည္ မြန္စာနဲ႕အထူး အကြ်မ္းတ၀င္ ရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။
မဆလေခတ္က အစိုးရ ေက်ာင္းဆရာ က်ေနာ့္ အေဖဆုံး သြားေသာအခါ အေဖသည္ ျမင့္ျမတ္ လွေသာ မြန္မိဘႏွစ္ပါးမွ ဆင္းသက္ လာခဲ့သူပီပီ က်ေနာ့္ အတြက္ အဖိုးတန္ဆုံး ထားရစ္ခဲ့ေသာ အေမြကေတာ့ မြန္စကားနဲ႕မြန္စာပါပဲ၊၊ ဤသို႕အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အေဖထားခဲ့ေသာ အေမြအား အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲက တခုတည္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္အေျခခ်ရာ ေနထိုင္ရာ တတိယႏိုင္ငံ၌ ေမြးဖြားလာခဲ့ ၾကတဲ့ ခ်စ္သမီး ေလးတို႕အား လက္ဆင့္ကမ္းေပးႏိုင္ရန္ က်ေနာ့္ရဲ႕တာ၀န္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ ေႏြရသီမွာ ရနံ႕ကင္းမဲ့လွစြာ အျပိဳင္အဆိုင္ အလွျပိဳင္ကာ လမ္းေဘး၌ ေပါက္ေနတဲ့ ပန္သူ မရွိတဲ့" ေရာင္စုံေပါက္ပန္းေလးမ်ား" ျဖစ္သြားမွာပါ။ သို႕တည္းမဟုတ္ အေ၀းေရာက္"လူ႕ေပါက္ပန္း" ျဖစ္သြားမွာပါ။
သာထြန္းမြန္
